Rib and Sea

Σιχαίνομαι κατά κανόνα τους επικηδείους. Τους μονολόγους αυτούς οι οποίοι εκφωνούνται μπροστά στο φέρετρο του αποθανόντος από εκείνους οι οποίοι συνήθως τον κατέτρεχαν όσο ήταν εν ζωή. Και τι καλός άνθρωπος ήταν ο αποθανών, τι ηθικός, τι καλός οικογενειάρχης, τι αλτρουιστής. Όλα αυτά τα κοσμητικά ενώ ο εκλιπών κείτεται άψυχος εμπρός στον εκφωνούντα τον επικήδειο, ανήμπορος να σηκωθεί απ’ το φέρετρό του και να τον καταχεριάσει για την υποκρισία του.

Η περίπτωση ωστόσο του προσφάτως εκλιπόντος καπετάν Γιώργη Κουτλάκη, για μένα τουλάχιστον, είναι εντελώς διαφορετική. Και είναι διαφορετική γιατί ο καπετάν Γιώργης υπήρξε εκτός από εξαιρετικός καπετάνιος, καλός οικογενειάρχης, και υπερήφανος Κασιώτης, ένας ήρεμος, στοχαστικός και δίκαιος, κυρίως, Άνθρωπος. Και δεν τα λέω αυτά τώρα που έφυγε για το μεγάλο ταξίδι. Του τα είπα και δια ζώσης όσο ήταν εν ζωή. Θέλω όμως να τα πω και τώρα για να τα ακούσουν οι συμπατριώτες του.

Ο καπετάν Γιώργης Κουτλάκης, λοιπόν, υπήρξε ο μοναδικός Κασιώτης που στάθηκε δίπλα μου και κατέθεσε ενόρκως υπέρ μου, στη δικαστική διαμάχη που είχα με έναν συκοφάντη συμπατριώτη του, χωρίς να υπολογίσει το κόστος αυτής της επιλογής του. «Δεν έχω τίποτε να φοβηθώ όταν λέω την αλήθεια», μου είχε πει, και με εξέπληξε ευχάριστα καθώς αναλογίστηκα τη στάση των δεκάδων άλλων «φίλων» μου οι οποίοι την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια για να μην έρθουν σε ρήξη με συγγενείς, οπαδούς δημάρχων και μικροσυμφέροντα.

Όταν έρχονται οι άνθρωποι στη ζωή κάποια γονίδια, η οικογένειά τους, οι φίλοι τους και ο επαγγελματικός τους περίγυρος προδιαγράφουν την πορεία τους στη ζωή. Όταν αποχωρούν αφήνουν πίσω τους τη γραμμή που χάραξαν. Η γραμμή που άφησε πίσω του ο καπετάν Γιώργης Κουτλάκης είναι φωτεινή, είναι ευθεία, χωρίς παρεκκλίσεις και σκοπιμότητες. Είναι η γραμμή που αφήνει πίσω του σαν παρακαταθήκη στους δικούς του ανθρώπους και φίλους ο ευθύς, υπερήφανος και δίκαιος καπετάν Γιώργος Κουτλάκης.

Ιωσήφ Παπαδόπουλος