Rib and Sea

Συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής, των άρθρων και του συνόλου του σχεδίου νόμου "Λήψη μέτρων για την εφαρμογή του Κανονισμού (ΕΕ)2022/2065 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 19ης Οκτωβρίου 2022 σχετικά με την ενιαία αγορά ψηφιακών υπηρεσιών και την τροποποίηση της οδηγίας 2000/31/ΕΚ ("Πράξη για τις ψηφιακές υπηρεσίες") και άλλες διατάξεις του Υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης", Τετάρτη 3 Απριλίου 2024. (ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ/EUROKINISSI)

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο     
#ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΙ ΘΕΣΜΟΙ #ΕΛΛΑΔΑ #ΠΟΛΙΤΙΚΗ
31/10/2025 | 09:33

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ι. ΜΠΟΥΤΟΣ

Σημείο αναφοράς για τις απόψεις μου αποτελεί η εμπειρία μου ως Οικονομικός Επιθεωρητής του υπουργείου Οικονομικών από μία υπόθεση ακραίας διαφθοράς στους βασικούς πυλώνες του κράτους, με εμπλεκόμενους, υπουργό και διευθύντρια του γραφείου του, τέκνο υπουργού, διευθυντή κυβερνητικού πολιτικού κόμματος και την σύζυγό του, αλλεπάλληλους προέδρους του Ελεγκτικού Συνεδρίου (Ε.Σ.) καθώς και στελέχη και συζύγους στελεχών  του ανώτατου δημοσιονομικού δικαστηρίου. Η υπόθεση αυτή που διήρκησε είκοσι ολόκληρα έτη στη Δημοσιονομική και στην Αστική Δικαιοσύνη καταγράφεται στα βιβλία μου «Παιχνίδι με το Σύστημα» από τις εκδόσεις Πατάκη, με πρόλογο του Αρεοπαγίτη ε.τ. Λέανδρου Ρακιντζή και «Μικρό εγχειρίδιο για τη διαφθορά στη Δικαιοσύνη» από τις εκδόσεις ΛΕΙΜΩΝ.

Παρά το γεγονός ότι η υπόθεση αποτέλεσε αντικείμενο ολοσέλιδων αφιερωμάτων σχεδόν στο σύνολο των εφημερίδων πανελλαδικής εμβέλειας και ολοσέλιδο αφιέρωμα στη SUDDEUTSCHE ZEITUNG (σελ. 327 -336 στο Παιχνίδι με το Σύστημα) και μολονότι με  εκατοντάδες έγγραφες αναφορές μου  προς αλλεπάλληλους προέδρους του Ε.Σ. και προς ανώτατους δικαστές της ποινικής δικαιοσύνης, που κατονομάζονται  στα βιβλία μου, τους κατηγόρησα ότι λειτουργούν ως συνήγοροι διασπαθιστών δημοσίου χρήματος, προκαλώντας τους να με μηνύσουν εάν μπορούν να αποδείξουν ότι οι κατηγορίες μου είναι  ψευδείς ανυπόστατες ή χαλκευμένες, δεν τόλμησαν να ανταποκριθούν στην πρόκλησή μου. Μάλιστα, με τη συνδρομή του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και του τότε αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών και νυν υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας Θ.Σκυλακάκη, ακύρωσαν τους καταλογισμούς προκλητικά παράνομων  σε βάρος όσων είχαν κατηγορηθεί για σειρά κακουργηματικών πράξεων,  ζημιώνοντας το  Δημόσιο  με εκατομμύρια ευρώ!

Ας εξετάσουμε λοιπόν πρώτα αν έχουμε δημοκρατικό πολίτευμα και  ανεξάρτητους θεσμούς:

Τυπικά, η απάντηση είναι θετική και στα δύο ερωτήματα, αφού στη χώρα μας ανά τακτά χρονικά διαστήματα διενεργούνται ελεύθερες εκλογές για την εκλογή κυβέρνησης και ως εκ τούτου, θεωρητικά, οι Θεσμοί λειτουργούν ανεξάρτητα. Όμως, κατά πόσον η διενέργεια εκλογών από μόνη της συνιστά τεκμήριο δημοκρατίας, δηλαδή κράτους του Δήμου και κατά πόσον οι θεσμοί είναι πράγματι ανεξάρτητοι, με κριτήριο την δημοσκοπικά εκπεφρασμένη αξιολόγηση της ίδιας της κοινωνίας, που είναι ο ασφαλέστερος κριτής;

Για παράδειγμα, εάν σε περίπτωση δημοψηφίσματος ο λαός αποφανθεί αρνητικά ή θετικά για ένα μείζον εθνικό ζήτημα και η εκλεγμένη κυβέρνηση, η οποία προκάλεσε το δημοψήφισμα, την επομένη της διενέργειάς του πράξει το εντελώς αντίθετο από την εκπεφρασμένη βούληση του Δήμου, υπάρχει περίπτωση χαρακτηρισμού του πολιτεύματος ως δημοκρατικού;

Αντίστοιχο παράδειγμα περί ανεξαρτησίας ή μη της δικαιοσύνης: Συνιστά, άραγε, ανεξαρτησία ή χειραγώγηση της δικαιοσύνης η αντικατάσταση ανακριτή στην υπόθεση των Τεμπών, καθ΄ υπόδειξη του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη; Στο ίδιο πλαίσιο απόλυτης χειραγώγησης της δικαιοσύνης εντάσσεται και η δήλωση του ανανήψαντος σοσιαλιστή Γ. Φλωρίδη, ότι όσοι ομιλούν για μπάζωμα στα Τέμπη είναι για τα μπάζα!
Η μέχρι σήμερα διαδρομή της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας και η άποψη της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων πολιτών, όπως καταγράφεται σε σειρά δημοσκοπήσεων για μείζονα εθνικά ζητήματα, καθώς και οι αναλύσεις σπουδαίων διανοητών όπως ο Γιώργος Κοντογιώργης, φανερώνουν ότι το τυπικώς δημοκρατικό πολίτευμα δεν πληροί θεμελιώδεις προϋποθέσεις χαρακτηρισμού του ως Δημοκρατικού.

Με εκτενή και άκρως τεκμηριωμένη ανάλυση, ο Γ. Κοντογιώργης στα βιβλία του:  «Οι ολιγάρχες – η δυναμική της υπέρβασης και η αντίσταση των συγκατανευσιφάγων» και  «Κομματοκρατία και δυναστικό κράτος» χαρακτηρίζει το πολίτευμα της χώρας μας εκλόγιμη μοναρχία. Κατά την άποψή μου, ο μέσος Έλληνας πολίτης, ακόμα και αν δεν εντρυφήσει στην ανάλυση του καθηγητή Κοντογιώργη, μόνον με την εμπειρία του από την εδραιωμένη κυβερνητική λειτουργία των τελευταίων δεκαετιών, αντιλαμβάνεται πόσο εύστοχος είναι ο χαρακτηρισμός εκλόγιμη μοναρχία.

Πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν ότι το πολίτευμα της χώρας μας είναι κληρονομική δημοκρατία. Πράγματι, ανατρέχοντας στο πρόσφατο παρελθόν διαπιστώνουμε ότι:

• Καραμανλή είχαμε και Καραμανλήδες αποκτήσαμε, με τον νεότερο εξ αυτών να έχει καθοριστικό ρόλο και ελεγχόμενες ευθύνες για μείζονες παραλείψεις επιβαλλόμενων ενεργειών στην τραγική υπόθεση των Τεμπών.
• Παπανδρέου είχαμε και Παπανδρέου ξαναποκτήσαμε, ή εάν προτιμάτε «λουστήκαμε», με την ψυχρολουσία της μετάβασης από το «λεφτά υπάρχουν» στην άκρως «δημοκρατική» προσφυγή του στο Δ.Ν.Τ. ένα ωραίο δειλινό στο ακριτικό Καστελόριζο, προς έκπληξη ακόμη και των εμβρόντητων μελών της κεντρικής επιτροπής του κόμματός του!
• Μητσοτάκη είχαμε και Μητσοτάκη «απολαμβάνουμε» εν μέσω καταιγισμού σκανδάλων απίστευτης διαφθοράς, με αποκορύφωμα την υπόθεση των Τεμπών στο εσωτερικό, και με σειρά χείριστων επιλογών σε εθνικά ζητήματα, που έκαναν τη χώρα να απωλέσει το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας και να έχει καταντήσει παρίας της υφηλίου. Προτάσσω την υπόθεση των Τεμπών έναντι δεκάδων άλλων, όπως πρωθυπουργικές παρακολουθήσεις πολιτικών αντιπάλων, του αρχηγού του Στρατού, ακόμη και μελών του υπουργικού Συμβουλίου, ή το πρόσφατο «κατόρθωμα» του ΟΠΕΚΕΠΕ, υπό την αγαστή και άδολη καθοδήγηση επιφανών υπουργών της κυβέρνησης και υπό την πιθανή εάν όχι προφανή εποπτεία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Πέραν της τραγικής απώλειας – δολοφονίας νέων ανθρώπων στα Τέμπη, η προκλητική προσπάθεια συγκάλυψης στη συγκεκριμένη υπόθεση αναδεικνύει με τον πλέον εμφατικό τρόπο ολόκληρο το πλέγμα της διαφθοράς και της διαπλοκής στους θεμελιωδέστερους θεσμούς της υποτιθέμενης δημοκρατίας μας. Ωστόσο, αυτό που έχει γίνει ολοφάνερο στην συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας,  με εξαίρεση πρόθυμους συγκατανευσιφάγους, δεν φαίνεται να αγγίζει τον πρωθυπουργό, την κυβέρνηση, την ηγεσία της δικαιοσύνης και τους διορισμένους  δικαστές, κατόπιν «θεσμικής» υποδείξεως του πρωθυπουργού.
• Δεν μπορώ βέβαια να παρακάμψω την εμβόλιμη διακυβέρνηση της «Πρώτης φοράς ριζοσπαστικής αριστεράς» διανθισμένης, με ισχυρή δόση ακροδεξιάς, «ενάρετου» ΠΑ.ΣΟ.Κ., ρετάλια Ποταμιού και περιφερόμενων γυρολόγων. Εδώ είδαμε άλματα δημοκρατίας, από την ευπροσάρμοστη αριστερά, όπως την κατάργηση των μνημονίων, με ένα άρθρο και ένα νόμο, τα capital controls,την παραχώρηση μακεδονικής γλώσσας και εθνότητας στους πολίτες των Σκοπίων, κατ’ εντολή των Αμερικανών και Γερμανών προστατών μας, την οποία δεν τόλμησε να υλοποιήσει η επάρατη δεξιά… Άλλωστε, ως γνωστόν, οι σκοπιανοί δεν είναι Σλάβοι, αλλά γνήσιοι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου και γενικώς των αρχαίων Ελλήνων. Αποκορύφωμα και επιτομή δημοκρατικής κυβέρνησης υπήρξε η παγκοσμίως πλέον διάσημη κυβίσθηση του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015!
• Επιπλέον, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε τον υποδειγματικά δημοκρατικό και άριστα αποτελεσματικό τρόπο με τον οποίο οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών αντιμετώπισαν μείζονα εθνικά  και κοινωνικά ζητήματα, όπως η διεκδίκηση του κατοχικού δανείου και των πολεμικών επανορθώσεων, οι υποθέσεις της Λίστας Λαγκάρντ, του C4I, της Νοβάρτις, των παράνομων παρακολουθήσεων… και να μην υποκλιθούμε στην πρόσφατη «υποδειγματική» διαχείριση των εξελισσόμενων υποθέσεων των Τεμπών  και του ΟΠΕΚΕΠΕ.

Υπάρχει ωστόσο μία ανακουφιστική παράμετρος που αφορά στην ανάληψη  της πολιτικής ευθύνης από τους πολιτικούς της χώρας μας. Για παράδειγμα, ποιος μπορεί να μείνει ασυγκίνητος από την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης από τον πρώην υπουργό Μεταφορών Κώστα Καραμανλή και ποιος δεν μπορεί να μην υποκλιθεί στην αποδοχή της υποψηφιότητάς του για επανεκλογή από τον πρωθυπουργό Μητσοτάκη για έναν τόσο επιτυχημένο και ευαίσθητο πολιτικό!
Κατά τα λοιπά εάν εξετάσουμε τον τρόπο διακυβέρνησης του επιτελικού μας παρακράτους θα διαπιστώσουμε ζηλευτές καινοτομίες, που δυστυχώς δεν αντιλαμβάνονται οι πλέον προηγμένες χώρες της υφηλίου.

Ενδεικτικά σημειώνω:

1. Την υποδειγματική εκπροσώπηση της χώρας μας στο Ευρωκοινοβούλιο με αστέρες από τον χώρο του ποδοσφαίρου, των καλλιστείων ή της Show Biz, με ασφαλές κριτήριο επιλογής τη δημοφιλία τους, χωρίς να έχει σημασία η αδυναμία τους να αρθρώσουν έστω και υποτυπώδη λόγο για οποιοδήποτε ζήτημα!
2. Την εξίσου υποδειγματική διαχείριση του μεταναστευτικού προβλήματος τόσο σε εθνικό όσο και σε κοινοτικό επίπεδο.
3. Την εθνικά υπερήφανη αποσιώπηση της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο, σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς, την αποστρατικοποίηση των νησιών μας και την υποδαύλιση του πολέμου στην Ουκρανία, αντί για την ανάληψη ειρηνευτικών πρωτοβουλιών σε επίπεδο Ευρωκοινοβουλίου.
4. Την υποδειγματική «αντιμετώπιση» του δημογραφικού προβλήματος, της αξιοποίησης των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και τη γενικότερη κυβερνητική πολιτική στα θέματα γεωργίας, κτηνοτροφίας και αλιείας.
5.Την εξόχως ευρηματική βουλευτική ασυλία, για  κακουργηματικές πράξεις, οι οποίες βαπτίζονται πλημμελήματα, με την ευγενική συνδρομή της «ανεξάρτητης» δικαιοσύνης.
6. Την καινοτόμα παράδοση του κρατικού μηχανισμού στις στρατιές κομματικών μετακλητών υπαλλήλων του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος, κατά προφανή καταστρατήγηση του άρθρου 103 του Συντάγματος.
7. Τη γιγάντωση της βιομηχανίας νομιμοποιήσεως παράνομων δαπανών μέσω της   Βουλής από τα κυβερνητικά κόμματα, γεγονός που δεν έχει προηγούμενο σε καμία δημοκρατική χώρα, καθόσον οι κουτόφραγκοι δεν έχουν αντιληφθεί τα πλεονεκτήματά της.

Όσο για τους καταιγιστικούς ρυθμούς νομοθέτησης των κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών, που πολλαπλασιάσθηκαν υπό την καθοδήγηση του φιλέλληνος οσφυοκάμπτη  Γεραπετρίτη, επιχειρήθηκε ανεπιτυχώς η διάψευση των αποφθεγμάτων: «Τοις ολίγα λεγουσών, ολίγων και νόμων εστί χρεία» του βασιλιά Χαρίλαου της Σπάρτης τον 7ο αιώνα π.Χ., «Όσο πληθαίνουν οι νόμοι πολλαπλασιάζονται οι παράνομοι» του Λαο Τσε (6ος αιώνας π. Χ.),: «Περισσότεροι νόμοι, λιγότερη δικαιοσύνη» του Κικέρωνα (103 – 43 π.Χ.) και «Όσο πιο διεφθαρμένο είναι το κράτος, τόσο περισσότεροι νόμοι υπάρχουν» του Τάκιτου (55 – 120μ.Χ.). Ωστόσο, επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά η ρήση που αποδίδεται στον Otto Von Bismarck : «Οι πολίτες δεν πρέπει να βλέπουν πώς φτιάχνονται δύο πράγματα: Οι νόμοι και τα λουκάνικα.»

Όταν όλα τα παραπάνω αδιανόητα έχουν αποκτήσει για τους Έλληνες ψηφοφόρους χαρακτήρα φυσικότητας, γιατί να μας εκπλήσσουν οι αγαθοεργές παρεμβάσεις στην ως γνωστόν απολύτως ανεξάρτητη δικαιοσύνη και στη Δημόσια Διοίκηση, του Πρωθυπουργού και του υπουργού δικαιοσύνης;
Όσον αφορά στην ανυποληψία στην οποία έχει περιέλθει η  δικαιοσύνη της χώρας μας, σύμφωνα τόσο με τη δημοσκοπικά αποτυπωμένη γνώμη της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων πολιτών, όσο και με την παγκόσμια κατάταξή της από τους πλέον έγκυρους ευρωπαϊκούς και διεθνείς οργανισμούς στα τάρταρα, κάτω από χώρες της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, είναι φανερό έργο καταχθόνιων και σκοτεινών δυνάμεων που επιβουλεύονται την αλματώδη πρόοδο της χώρας μας.

Με βάση τα παραπάνω εξάγονται αυτόθρωα τα ακόλουθα συμπεράσματα:

Οι θεσμοί στη χώρα μας λειτουργούν σε απόλυτη εξάρτηση από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, η οποία, αμέσως μετά την άνοδο στην εξουσία τοποθετεί τα πρόσωπα της επιλογής της στις ηγετικές θέσεις τους, με αποτέλεσμα οι  θεσμοί να μην υπηρετούν την κοινωνία, αλλά την πολιτική εξουσία που διορίζει τις ηγεσίες τους.

Δεν υπάρχουν αξιόπιστοι κοινωνικοί ελεγκτικοί μηχανισμοί για την αξιολόγηση της ανεξαρτησίας και της αποτελεσματικότητας των θεσμών.
Εάν δούμε ενδεικτικά τα παραδείγματα λειτουργίας  και  “αποτελεσματικότητας” των θεσμών στις υποθέσεις SIEMENS, Λίστας Λαγκάρντ, ΝΟΒΑΡΤΙΣ, υποκλοπών, ΜΑΤΙ, Τέμπη, ΟΠΕΚΕΠΕ, θα οδηγηθούμε στη δήλωση της 23ης Μαρτίου 1996 του σημερινού αρχιεπισκόπου: «Όταν οι άνθρωποι είναι άρρωστοι, αρρωσταίνουν αυτόματα και οι θεσμοί».

Κατά την  άποψή μου η συγκεκριμένη διαπίστωση έχει παγιωθεί στο σύνολο των θεσμών της χώρας μας, μηδέ της εκκλησίας εξαιρουμένης.
Για όλα τα παραπάνω, διαπιστώνω με θλίψη, δύο αιώνες μετά από τη δημιουργία ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, ότι τα εμβληματικά και ταυτόχρονα αγωνιώδη κείμενα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη: «Τίς ημύνθη περί πάτρης;» και του Χαριλάου Τρικούπη: «Τίς πταίει;» παραμένουν τραγικά επίκαιρα.

Στην παρούσα συγκυρία στοιχεί πλήρως η κατάληξη του κειμένου του Χαριλάου Τρικούπη: «Αλλ΄ η ειλικρινής μελέτη του θέματος μας ήγαγεν εις το αλάνθαστον συμπέρασμα ότι δεν πταίει το Έθνος. Αλλού έγκειται το κακόν και εκεί πρέπει να ζητηθή η θεραπεία.»
Αντίστοιχη είναι και η κατάληξη του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη στο ερώτημά του: «και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων;»  «Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος…»

Ποιά λοιπόν μπορεί να είναι η τύχη μιας χώρας, όταν οι θεσμοί, με πρώτη τη δικαιοσύνη έχουν περιέλθει σε ανυποληψία και τα κόμματα που διαχειρίζονται τις τύχες της αδυνατούν να τακτοποιήσουν τα του οίκου τους, αφού είναι μονίμως υπερχρεωμένα λόγω κακοδιαχείρισης;
Μέσα στον εδραιωμένο και διαρκώς επιδεινούμενο ζόφο του πολιτικού συστήματος και των θεσμών θα περίμενε κανείς κάποια ηχηρή παρέμβαση από την πλευρά της Ακαδημίας, δηλαδή του υποτιθέμενου ανώτατου πνευματικού ιδρύματος της χώρας.

Αντ’ αυτού παρατηρούμε με θλίψη την απόλυτη αδράνεια των αναπαυμένων στις δάφνες της δόξας και των παχυλών αποζημιώσεων πνευματικών ταγών της χώρας.

Η απάντηση στο κεφαλαιώδες ερώτημα εάν μπορεί να υπάρξει έξοδος διαφυγής από το εγκαθιδρυμένο  σύστημα της κομματοκρατίας, του πελατειακού κράτους και του ενιαίου κυβερνητισμού δίνεται  από τη ρήση του Πλάτωνα, «διακελευόμενος αντιτείνειν» που μας προτρέπει να εγκαταλείψουμε την αδράνεια και να αντιστεκόμαστε αλλά και από τη ρήση του Θουκιδίδη: «Το εναντιούμενον τω δυναστεύοντι δήμος ωνόμασται.»