Rib and Sea
Ο Ντάνος δεν θα είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Και τούτο, όχι διότι δεν θα ήθελε ή δεν αξίζει [καλλίτερη είναι η Κούνεβα ή ο Κεφαλογιάννης;], αλλά επειδή δεν έλαβε σχετική πρόταση/πρόσκληση από οποιοδήποτε κώμα. Αντ’ αυτού ο ΣΥΡΙΖΑ προτίμησε τον Πέτρο Κόκκαλη, την ευαισθησία του οποίου για την οικωλογία, το περιβάλλον και τους πρόσφυγες εξήρε ο κ. Τζανακόπουλος, ευθύς ως του υπενθύμισαν τί έλεγε ο τιτανοτεράστιος Παπαδημούλης για τον πατέρα Κόκκαλη και την Intracom.
Η ευαισθησία τού υιού αποδεικνύεται περίτρανα από το γεγονός ότι η εταιρεία του Intrakat είχε αναλάβει προ ετών έναντι € 4,2 εκ. την κατασκευή 359 containers προς στέγαση προσφύγων [=λαθρομεταναστών] στα νησιά. Δηλαδή 1 container = € 11.699 μόνον. Τζάμπα πράμα. Ευγενική ανιδιοτελής προσφορά τού ευαίσθητου, αν αναλογισθεί κανείς ότι το ελληνικό παράρτημα της ΜΚΟ Arbeiter Samariter Bund προκήρυξε διαγωνισμό για 106 containers αντί € 1,9 εκ., ήτοι € 18.000 έκαστο.
Εγώ, ο αγεωγράφητος και αντιστόρητος.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Μετά τη συνωστισμένη Ρεπούτση μάς την έπεσε ο κομμουνιστής Καρούμπαλος, ο σταλινικός Γκοτζίλα και κατά πόδας ο οικωλόγος Τσιρτσιλώνης προεξάρχοντος του Αλαίκσοις.
Το Καστελλόριζο αποτελεί τη νοτιοανατολική εσχατιά τής πατρίδας. Αυτό, δυστυχώς, το ακριτικό νησάκι διάλεξε ο ανεκδιήγητος ΓΑΠ ως βήμα, για να μας ανακοινώσει την είσοδο στα Μνημόνια και την παράδοσή μας στου ξυλοσχίστες του ΔΝΤ. Ήταν τότε που ο ΓΑΠ ενημέρωσε σχετικώς το υπουργικό Συμβούλιο, με αποτέλεσμα τα μέλη του να νοιώσουν σαν πουτάνες μετά την πρώτη τους φορά.
https://taxalia.blogspot.com/2013/01/blog-post_2523.html
Ακολούθως πήραν το «κολλάει» και δεν είχαν σταματημό. Το ευχαριστιόντουσαν μάλιστα. Έτσι, πήρε θάρρος και ο Τσιρτσιλώνης που με ενημέρωσε ότι το Καστελλόριζο δεν ανήκει στο Αιγαίο. Στη συνέχεια, για να διορθώσει τα αδιόρθωτα, καθότι, ως γνωστόν, οι δηλώσεις των πωλητικών πάντοτε παρερμηνεύονται, παραλλήλισε την περίπτωση με τα Κύθηρα. Τα Κύθηρα ανήκουν γεωγραφικώς στο Μυρτώο Πέλαγος, αλλά διοικητικώς στην Αττική. Άρα; Άρα, το Καστελλόριζο δεν ανήκει στο Αιγαίο, αλλά ανήκει στην Ελλάδα. Και ποιός σε ρώτησε ρε φιλάρα και βγήκες να παραδώσεις μαθήματα πατριδογνωσίας σε αυτούς τους περίεργους καιρούς;
Αγαπητή ανώνυμη ενενηκοντούτις σεσημασμένη πλέον μάμμη.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Άμα τω ακούσματι της ειδήσεως ότι συνελήφθητε πωλώσα περιπόδια εν τη λαϊκή αγορά άνευ αδείας του αρμοδίου Αρχιδίου, ανεφώνησα περιχαρής: «Αν ο συλλαβών ταύτην γενναίος αστυφύλαξ μετετίθετο εις Αθήνας, θα εξηρθρούτο εν ριπή οφθαλμού ο Ρουβίκων και θα απελευθερούντο τα Εξάρχεια». Αμέσως μετά, όμως, συνελθών εθεώρησα χρέος μου να αμβλύνω την θλίψιν και την ταραχήν, τας οποίας ησθάνθητε κρατουμένη επί 12ωρον εις ευήλιον και άνετον, προφανώς, κρατητήριον αστυνομικού τμήματος άνευ τροφής, αλλά μετά φιάλης ύδατος προσφερθείσης ευγενώς υπό του Διοικητού του Τμήματος, καίτοι ούτος ήτο λίαν απησχολημένος [busy ως λέγουν οι πεπαιδευμένοι] με την διάταξιν των δυνάμεών του κατά την επικειμένην [και όχι επερχομένην ως λέγουν οι πεπαιδευμένοι] παρέλασιν επί τη επετείω της ενάρξεως της Επαναστάσεως, ώστε να αποφευχθεί το άδειν εθνικιστικά άσματα ως το «Μακεδονία ξακουστή, του Αλεξάνδρου η χώρα κ.λπ.» και άλλαι ακρότητες.
Ο Μπούχλης και η μπίχλα.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Τηρώντας τούτη τη φωτογραφία αισθάνεσαι ένα ρίγος να διαπερνά το κορμί σου. Αυτός δεν μπορεί παρά να ήταν καταδρομέας στα νιάτα του. Σίγουρα δε απόγονος του Λεωνίδα. Στη συνέχεια, όμως, κάτι πρέπει να του συνέβη και άρχισε να πετάει ουρανομήκεις μαλακίες, όπως «δεν θυμάμαι να σκοτώθηκε κανείς από μολότωφ», μέχρι που κάποιοι, ακόμη και σύντροφοι, του έδειξαν πόσο ασθενή μνήμη έχει, ώστε να μη θυμάται τους νεκρούς της ΜΑΡΦΙΝ. Όχι πως έπρεπε να έχουν υπάρξει νεκροί από μολότωφ, για να συνειδητοποιήσει και αυτός ότι η μολότωφ είναι φονικό όργανο. Έτσι, λοιπόν, ανασκεύασε και ζήτησε συγγνώμη, καθότι η συγγνώμη μετά τη μαλακία, την μαλακίαν εξοβελίζει. Όπως λέει ο θυμόσοφος ελληνικός λαός «από τότε που ανακαλύφθηκε η συγγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο».
Για να μην ξεχνιόμαστε.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Μέρες τώρα στριφογυρίζουν τόσα πράγματα στο μυαλό μου. Ανάκατα, μπερδεμένα. Εν τάξει, σπάμε πλάκα με το νούμερο που ακούει στο όνομα Μεγαλοοικονόμου, αλλά ξεχνάμε ότι εμείς τη στείλαμε στη Βουλή, να μας εκπροσωπήσει. Όπως και τόσους άλλους.
Δεν μπορώ, όμως, να γράψω τίποτε, διότι πάντοτε ανακαλύπτω πως κάθε ιδέα που μου έρχεται, κάποτε την έχω αποτυπώσει. Κάτι σαν περιστρεφόμενη πόρτα έχω καταντήσει. Προς τί, λοιπόν, να γράφω τα ίδια και τα ίδια; Δεν είναι πως ισχυρίζομαι ότι τα ξέρω όλα. Αλλοίμονο! Απλώς όσα συμβαίνουν γύρω μου είναι τόσο προβλέψιμα, τυποποιημένα και επί δεκαετίες επαναλαμβανόμενα. Μόνον τα πρόσωπα αλλάζουν.