Του Απόστολου Σαραντίδη.
Ὅσοι δὲν πίστεψαν καὶ ἐνοχλήθηκαν ἀπὸ τὴν προχθεσινή μας Ἀρθρογραφία γιὰ τὴ Λιβύη, νὰ βάλουν τώρα διπλούς φακοὺς στὰ προηγούμενα γυαλιὰ καὶ νὰ δοῦν τὴ σημερινὴ ἐξέλιξη.
Τὸ Τουρκολιβυκὸ Μνημόνιο δέχθηκε πρὸ ἡμερῶν ἕνα ἰσχυρὸ de facto ράπισμα καὶ μάλιστα ἀπὸ τὸν ἕνα συνεταῖρο. Ἡ παρουσία τοῦ ἀμερικανικοῦ παράγοντα μὲ τὰ θαλάσσια οἰκόπεδα ποὺ δόθηκαν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα στὴν Exon Mobile νότια τῆς Γαύδου καὶ ἡ ὅλη Ἀμερικανικὴ παρουσία καὶ τὸ ἐνδιαφέρον τῶν Ἀμερικανῶν γιὰ τὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο καὶ τὴ Μέση Ἀνατολὴ (βλέπε Ἰσραήλ), ἦσαν ἀρκετὰ γιὰ νὰ κάμψουν τὴ λιβυκὴ κυβέρνηση ὥστε νὰ σεβαστεῖ τὸν χάρτη τοῦ ὑπουργοῦ Μανιάτη τοῦ 2011 γιὰ τὰ ἑλληνικὰ χωρικὰ ὕδατα (βλέπε ἔργο Εὐάγγελου Βενιζέλου μὲ τὴ βούληση ΓΑΠ). Ναί, σωστὰ διαβάζετε, ἔγιναν καὶ τέτοια τότε. Ἀλλὰ αὐτὸ προχθές, ἔγινε στὴ Δυτικὴ Κρήτη ἐνῷ τὸ Τουρκολιβυκὸ ἀναφέρεται στὴν Ἀνατολική. Ἄρα, ἔσπευσαν οἱ ἀσχετοανεύθυνοι νὰ κατακρίνουν καὶ νὰ μιζεριάσουν. Ἡ ἐπιχειρηματολογία μας γιὰ τὴν ἀπρόσμενη ἐνέργεια τῆς Λιβύης ἀναπτύσσεται στὸ προηγούμενο ἄρθρο.







