Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Όταν το στερητικό σύνδρομο για μια βόλτα με σκάφος στη θάλασσα δεν παλεύεται, τότε αποδέχεσαι να επιβιβαστείς ακόμη και σε ένα πλαστικό Ranieri. Όχι ότι το εξάμετρο Ranieri του καλού μου φίλου Τάσου Μαρδόγλου είναι για πέταμα, αλλά κακά τα ψέματα άλλο πράγμα είναι ένα αντίστοιχου μήκους φουσκωτό σκάφος. Με άλλα λόγια, άλλα τα μάτια του λαγού και άλλα της κουκουβάγιας!
Επιβιβαστήκαμε λοιπόν πέντε άτομα, εκείνο πρωί του Οκτώβρη στο Ranieri, στην παραλία Άλιντα της Λέρου, και βάλαμε πλώρη για τη βραχονησίδα του Αρχάγγελου που βρίσκεται βορείως της Λέρου, σε απόσταση αναπνοής απ' το Παρθένι και το αεροδρόμιο. Νωρίτερα το πρωί, παρακολουθώντας το ξεψάρισμα ενός γρι-γρι στην Αγ. Μαρίνα, είχα έναν απολαυστικό διάλογο με ένα ψαρά ο οποίος μου είπε ότι του θύμιζα ένα τρόφιμο του ψυχιατρείου της Λέρου! Το είπα κι' εγώ ότι μου θύμιζε ένα τρόφιμο του Δρομοκαίτειου και πατσίσαμε! Έπεσε πολύ γέλιο, ενώ ένας συνάδελφος τού χωρατατζή ψαρά τού έλεγε πως άνοιξε πάλι το κουτάκι με τις μαλακίες!
Ο καιρός πάντως ήταν κάτι περισσότερο από καλός και έτσι δεν βρήκα πάτημα για να πειράξω τον Τάσο που καμάρωνε για το ταξίδεμα του πλαστικού του. Στη ρότα μας έπαιξαν και μερικά δελφίνια και έτσι η καλή μας διάθεση πήρε χρώμα και έγινε καλύτερη.