Αύριο, Τρίτη 8 Ιανουαρίου του σωτηρίου έτους 2013, λήγει η προθεσμία για την καταβολή των τελών κυκλοφορίας ή, εναλλακτικώς, της κατάθεσης των πινακίδων για όσους δεν έχουν να πληρώσουν ή δεν αντέχουν τη θηλειά του τεκμηρίου. Μόλις χθες όμως πληροφορήθηκα ότι ένας φίλος μου διατήρησε τις πινακίδες κυκλοφορίας στο αυτοκίνητό του καταβάλλοντας στην Εφορία ένα ευρώ - ναι καλά ακούσατε - ένα ευρώ! Πώς έγινε αυτό; θα ρωτήσετε. Θα σας εξηγήσω αμέσως, εξιστορώντας συγχρόνως όσα διαδραματίσθηκαν στη ΔΟΥ όπου υπάγεται ο φίλος μου.
Κώστας Κατσόγιαννος - Ο πρώτος Έλληνας αιωροπτεριστής!
Πηγή : http://aeroclub-pilis.blogspot.gr/2011/09/blog-post.html
Κώστας Κατσόγιαννος. Ο πρώτος Έλληνας (ίσως και Ευρωπαίος) και μεταξύ των πέντε πρώτων παγκοσμίως, αιωροπτεριστής!
Ποιoς από τους μεγαλύτερους δεν θυμάται την πτήση με τον αυτοσχέδιο και ιδιοκατασκευασμένο "αετό" του Κατσόγιαννου στην Πύλη, με απογείωση από τον Κουκορέλο και προσγείωση στο παλιό γήπεδο του Πορταϊκού.
Συγκοινωνία με υδροπλάνο - Ελλάδα 1981!
Καυτηριάζει, αναπολώντας, ο Βαγγέλης Αθανασόπουλος.
Το να βγει μια καινούργια ταινία Μπόντ αποτελούσε γεγονός για τα μαθητικά μου χρόνια. Γενικά καλοφτιαγμένες ταινίες με πολλή δράση, φαντασία αλλά και περίεργες κατασκευές, πολλές από τις οποίες μάλιστα ιπτάμενες.
Σήμερα, λίγο πολύ, όλοι έχουμε γίνει Μπόντ, αφού έχουμε μίνι κάμερες, ακόμα και στα κινητά μας - που μάλιστα δεν χρειάζεται να κρύψεις το μικροφίλμ στο τακούνι διότι δεν έχει καν φιλμ - έχουμε GPS με κινούμενους χάρτες στο αυτοκίνητο, κι' ας μην είναι Aston Martin με περιστρεφόμενες πινακίδες, και έχουμε ταξιδέψει σε πολλά από τα μέρη που βλέπαμε τότε στις ταινίες σαν εξωτικά και απόμερα. Γίναμε και χειριστές - ο καθένας σε ό,τι μπόρεσε, πρόλαβε ή του άρεσε.
Κώστας Θωκταρίδης - Επάγγελμα : Δύτης.
Ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος συζητά, εφ' όλης της ύλης, με τον γνωστό δύτη Κώστα Θωκταρίδη.
Φωτογραφίες : Αρχείο Κώστα Θωκταρίδη - Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Γνωρίστηκα με τον Κώστα Θωκταρίδη στις αρχές της δεκαετίας του '90. Ήταν αυτός που με βρήκε πρώτος και ζήτησε να συνεργαστούμε. Με ποιο τρόπο όμως θα μπορούσα να συνεργαστώ με ένα από τα ιερά τέρατα της αυτόνομης κατάδυσης αφού ουδέποτε είχα καταδυθεί με μπουκάλες; Και δεν επέλεξα αυτή την δραστηριότητα, όχι γιατί δεν μου άρεσε, αλλά γιατί το στραβό διάφραγμα της μύτης μου και ο ελάχιστος ελεύθερος χρόνος που μου άφηνε το ταξίδεμα στην αγκαλιά Της, δεν μου το επέτρεψαν. Μόνο σαν βαρκάρης μπορούσα να σταθώ δίπλα του! "Είσαι ο καλύτερος στον χώρο σου", μου έλεγε ο Κώστας, "και ξέρεις τι πρέπει να κάνεις για να με απαλλάξεις από την σκοτούρα της διαχείρισης του σκάφους όταν καταδύομαι". Παράλληλα, εκείνος, με βαθειά γνώση στον τομέα του, ήξερε κάθε φορά τι πρέπει να κάνει και τι όχι για να μην ταλαιπωρήσει, να μη δημιουργήσει προβλήματα στον βαρκάρη του. Είχα την τύχη να του συμπαρασταθώ και να τον θαυμάσω στην κατάδυσή του στο ναυάγιο του Α/Τ ΥΔΡΑ, στην πιο βαθειά κατάδυσή του στον κόλπο της Επιδαύρου, στην έρευνα για τον εντοπισμό του ναυαγισμένου "Βρεταννικού", στην ανέλκυση μιας παλιάς άγκυρας στην Κάσο http://www.ribandsea.com/memo/818--2002-.html και σε άλλες σημαντικές ή λιγότερο σημαντικές καταδύσεις και έρευνες.
Τα "σημάδια"
Λίγο μετά την ανάρτηση της θαλασσινής ιστορίας του φίλου μου Ανδρέα Φουράκη με τίτλο "Η κατάδυση", ένας άλλος φίλος, ο Μπάμπης Κωνσταντάτος, έστειλε στο "Rib and Sea" την περιγραφή μιας ανάλογης δικής του οδυνηρής εμπειρίας.
Αγαπητέ Ιωσήφ ,
Διαβάζοντας τη «Θαλασσινή Ιστορία» του φίλου μας του Αντρέα, ήταν σαν να ήμουν μαζί του. Χωρίς να το θέλω κράτησα την αναπνοή μου και για μια στιγμή νόμισα ότι η μύτη μου έσταζε αίμα. «Τόσο ζωντανή ήταν η περιγραφή», ίσως αναρωτηθείς, αλλά σε διαβεβαιώνω ότι για πολύ ώρα μετά αισθανόμουν την καρδιά μου να πάει να σπάσει με τους παλμούς μου στα κόκκινα. Μόλις συνήλθα κάθισα να σου γράψω αυτές τις γραμμές για να σου διηγηθώ και εγώ μια ιστορία, μια δική μου εμπειρία, την οποία μέχρι σήμερα όταν τη φέρνω στο μυαλό μου με πιάνει ασφυξία, και συνέρχομαι όταν σκέφτομαι πως η τύχη ήταν με το μέρος μου εκείνη τη μέρα και αυτή μου χάρισε τη ζωή.
Αφιερωμένο σε όσους απερίσκεπτα υπερβαίνουν τα όρια...
Από τις "Θαλασσινές ιστορίες" του Ανδρέα Φουράκη.
Η κατάδυση.
Δίμετρος, λίγο καμπούρης και αδύνατος, αθληταράς του ύψους και μανιώδης ψαροντουφεκάς ήταν ο φίλος μου ο Κώστας. Η επιμονή του να πάμε για ψάρεμα λύγισε την άρνησή μου το χειμωνιάτικο εκείνο πρωϊνό. Εξ άλλου στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου είχε κάνει τον κόπο να έχει όλα τα σύνεργα διπλά.
Φεβρουάριος του '68. Κι' ενώ ο Θεός ρίχνει χιονόνερο ασταμάτητα, εμείς πάμε Πέραμα κι' από κει Παλούκια με το φέρυ-μπόουτ. Μετά, το σχέδιο προβλέπει οδικώς στο βόρειο άκρο της Σαλαμίνας μέχρι το φυλάκιο του Ναυτικού κι' από κει κολυμπώντας στην απέναντι βραχονησίδα όπου ο Κώστας είχε, λέει, επισημάνει ένα καταπληκτικό μέρος γεμάτο ψάρια σε βάθος μόλις 35-40 μέτρων. Μια κατάμαυρη χελώνα απομεινάρι του στρατού θα κουβαλούσε τις δύο φιάλες, μια μεγάλη μονή για μένα και μια διπλή για τον Κώστα και συγχρόνως θα μας μετέφερε σέρνοντά μας με την πετρελαιοκίνητη υδροτουρμπίνα της ακοπίαστα μέχρι τη βραχονησίδα.
Γλάρος Γκρέκους Μαρκαδόρους.
Γράφει ο Ανδρέας Φουράκης.
Θάλασσα, θάλασσα.
Σημαδεμένη η ζωή μου όλη από εσένα, θάλασσα γαλάζια, θάλασσα πράσινη, θάλασσα μαύρη.
Θάλασσα γλυκιά, ξελογιάστρα, αφρισμένη, άγρια, περήφανη, απρόβλεπτη.
Θάλασσα του κινδύνου, της περιπέτειας, της απεραντωσύνης και του άγνωστου.
Θάλασσα της αγάπης, της χαράς και της ζωής.
Θαλασσα του πόνου, της αβύσσου και του φόβου, μα πάντα και για πάντα, όμορφη αγαπημένη μου.
Γλάρος γκρέκους μαρκαδόρους.
Τις έχουν κάποιες κακές συνήθειες οι γλάροι του νησιού. Πρώτα απ' όλα κάνουν τις φωλιές τους ψηλά στα βράχια και σαν οι νεοσσοί μεγαλώσουν αρκετά και το σώμα τους γεμίσει φτερά, τους κάνουν το σιχτίρ-πιλάφι γκρεμοτσακίζοντάς τους κυριολεκτικά στη θάλασσα. Ούτε μαμ ούτε άτα πια. "Ουστ, να μάθετε μπάνιο χαραμοφάηδες, να βγάζετε το ψάρι με τον ιδρώτα σας κι' όποιος αντέξει, κι' όποιος δεν αντέξει να πίνει θάλασσα μέχρι να πάθει λύσσα". Υπ' όψιν δε ότι οι νεοσσοί δεν είναι ικανοί να πετάξουν ακόμα.
Οι ευχές του "Αντιφωνητή". Τις προσυπογράφω!
Αδέρφια, καλή χρονιά! Ψευδαισθήσεις δεν έχουμε, οι αυταπάτες δεν μας αρέσουν, αλλά δεν μπορούμε να μην διατυπώσουμε την αισιοδοξία μας για το αύριο, αφού αυτό ακόμα... δεν έχει έρθει! Όλα λοιπόν είναι ανοιχτά, το δυναμικό του λαού και του τόπου μας είναι τεράστιο και παρά τις τραγικές σήμερα συνθήκες, εγχώριες και διεθνείς, πιστεύουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Είναι κι' αυτή η αστείρευτη ομορφιά της Ελλάδας (βλ. την Παναγιά Κρημνιώτισσα της Σαμοθράκης) που δεν σ' αφήνει "να σε πάρει από κάτω"... Λες, ο Θεός είναι δίπλα μας, δεν μπορεί!
Λιάνα, η "επιταγή" σου έληξε και είναι ακάλυπτη...
Θυμάται και αποκαλύπτει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Ηχούν ακόμη στ' αυτιά μου τα λόγια της τότε εργοδότριάς μου, και άρτι εκλεγείσας βουλευτού, όταν της ζήτησα να δημοσιεύσει στο "Νέμεσις" μια "επιταγή γνώμης" : "Θέλεις να δημοσιευτεί η επιστολή σου εν θερμώ;", με ρώτησε. Και συνέχισε: "Αν επιμείνεις, εγώ θα την δημοσιεύσω. Έχω πολύ μεγαλύτερη γενναιότητα από όσο φαντάζεσαι. Δώσε μου όμως λίγο χρόνο να δεις ότι δεν μπήκα στην πολιτική γιατί έχω κάτι να κερδίσω. Να χάσω έχω μόνο. Δεν θέλω να σου ζητήσω τίποτε παραπάνω από το να μου δώσεις μια ευκαιρία!”. Αν και ένοιωθα να πυρπολούμαι τότε, από την συμπεριφορά τής εργοδότριάς μου και βουλευτού του Κ.Κ.Ε., της έδωσα την πίστωση χρόνου που μου ζήτησε, και με το παραπάνω. Εκείνη ήθελε να της δώσω, ενδεχομένως, πίστωση ενός, άντε δύο ετών. Της έδωσα πίστωση δεκατεσσάρων. Έτσι, για να μην πει ότι δεν είμαι "large"...
Θαλασσινές ιστορίες...
Θυμάται και περιγράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Ο Ανδρέας Φουράκης είναι ένας από τους πολύ καλούς μου φίλους. Ένας φίλος που δεν βλέπω, όμως, και δεν ακούω συχνά. Αναπνέουμε, εν τούτοις, και σκεφτόμαστε στο ίδιο μήκος κύματος. Λίγο πολύ την ίδια τρέλα έχουμε, άλλωστε, την ίδια "ερωμένη"...
Ο Ανδρέας διατηρούσε μια επιχείρηση, με ναυτιλιακά είδη και βάρκες, στα Χανιά. Την άφησε, εδώ και κάτι χρόνια, στον γιο του Παύλο. Εργάστηκε, όμως, και σαν καθηγητής σωματικής αγωγής σε Γυμνάσιο των Χανίων και τώρα, συνταξιούχος πια, ζει αποτραβηγμένος, λίγο έξω απ' τον Πλατανιά, σε μια παλιά αγροικία, δίπλα στην εκβολή ενός ποταμού, παρέα με καλάμια, βατράχια και πάπιες.