Του Σωτηρίου Καλαμίτση.
Ήταν αρχές της δεκαετίας του ΄60, αμέσως μετά τις εκλογές βίας και νοθείας του 1961, που η Ένωση Κέντρου κήρυξε τον «ανένδοτο αγώνα» ζητώντας, μεταξύ άλλων, την ίδρυση του ΟΓΑ και την καθιέρωση του «πόθεν έσχες» για τους πολιτικούς. Και τούτο, διότι ήταν δεδομένη και διαδεδομένη η μίζα που έπαιρναν οι υπουργοί και βουλευτές από δημόσια έργα, ώστε να επικρατεί η λαϊκή δοξασία ότι η προμήθεια 2% για τον πολιτικό ήταν νόμιμη. Εξ αντιδιαστολής, προμήθεια 3% ήταν παράνομη.
Τελικά το «πόθεν έσχες» καθιερώθηκε, επεκτάθηκε δε σε τόσο πολλές κατηγορίες πολιτών που σχεδόν η μισή Ελλάδα πρέπει να υποβάλλει δήλωση «πόθεν έσχες». Έτσι, ανακύπτει το ερώτημα: «ποιος ελέγχει όλες τις δηλώσεις;» Κυρίως δε «πώς γίνεται η σύγκριση των δηλώσεων ενός έτους με τις δηλώσεις προηγούμενων ετών, ώστε να προκύπτει, αν υπάρχει διαφορά, και στη συνέχεια να ελέγχεται πώς προέκυψε αυτή;»