Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης.
Επιτομή της αβελτηρίας και του ωχαδερφισμού του δημοσίου υπαλλήλου, η οποία φθάνει μερικές φορές, ίσως δε και να ξεπερνάει, τα όρια του σαδισμού, αποτελεί, φρονώ, το γνωστό απόσπασμα ταινίας [;] ή σκετσάκι [;] του Χάρρυ Κλυνν : https://www.youtube.com/watch?v=5aEHGtSpIQY
Κάθε επαφή του πολίτη με το Δημόσιο είναι 99% τραυματική. Τα Μνημόνια δεν στάθηκαν ικανά να μεταρρυθμίσουν αυτή τη χαβούζα που αποκαλείται «Δημόσιο». Ο δημόσιος υπάλληλος, γαλουχημένος στα κυκλώματα του πελατειακού κράτους και της έλλειψης οργάνωσης που το συντηρεί, εξακολουθεί να πιστεύει ότι οφείλει πίστη στον προϊστάμενο που διορίσθηκε ή προήχθη από την κυβερνώσα πωλητική συμμορία, έστω και αν καταδυναστεύει τον πολίτη που μοχθεί για να του πληρώσει τον μισθό του. Ούτε το δαχτυλάκι του δεν κουνάει, για να διορθώσει το ελάχιστο από τα κακώς κείμενα. Έστω να προτείνει κάτι εις βελτίωση, ώστε να έχει η συνείδησή του το άλλοθι «έκανα ό,τι μπορούσα με τις μικρές δυνάμεις μου». Οι ελάχιστες εξαιρέσεις υπογραμμίζουν τον κανόνα. Στην ημερήσια διάταξη η ευθυνοφοβία, ο τρόμος, μήπως δυσαρεστηθεί το κώμα, το βαθειά ριζωμένο DNA του «εγώ θα φτιάξω την κοινωνία;» ή «άσε μη χαλάσω την πιάτσα».




