Φαίνεται πως η οικονομική κρίση είχε σαν συνέπεια, εκτός όλων των άλλων, και την αποδόμηση του κοινωνικού ιστού. Ή μάλλον, για να το πω πιο σωστά, η αποδόμηση του κοινωνικού ιστού είχε σαν συνέπεια, εκτός όλων των άλλων, και την οικονομική κρίση.
Καχυποψία, συνωμοσιολογία, διχασμός, επιφυλακτικότητα. Βγήκαν στην επιφάνεια όλα τα κακά και τα ανάποδα της φυλής και στραφήκαμε ο ένας εναντίον του άλλου, με σκοπό να απομονώσουμε όποιον δεν συμφωνεί μαζί μας και δεν εξυπηρετεί τους δικούς μας σκοπούς, να τον αποδυναμώσουμε, να του κρεμάσουμε ταμπέλλες. Οι χαρακτηρισμοί "μασόνος", "εβραίος", "χαζάρος", "προδότης", "πράκτορας", "ανθέλληνας", "αντίνοος" πάνε κι' έρχονται! Και, συνήθως, όλοι αυτοί οι οποίοι εκτοξεύουν αυτούς τους χαρακτηρισμούς, όπως ο ανεμιστήρας εκτοξεύει την λάσπη, είναι αυτοί που ερωτοτροπούν με την καρέκλα της εξουσίας και το μαύρο, αφορολόγητο χαρτζηλίκι του δημόσιου κορβανά, μέσω της δημιουργίας ενός ακόμη κόμματος ή αποκόμματος, προς τέρψιν των οσφυοκαμπτών και προδοτών που διοικούν τη χώρα. Γνωστό το διαίρει και βασίλευε, άλλωστε.








