Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Ουρές στα εκδοτήρια του ΟΑΣΑ από τους πολίτες που σπεύδουν να προμηθευθούν την ηλεκτρονική κάρτα απεριορίστων διαδρομών. Και γιατί σπεύσατε ρε και συνωστίζεσθε σαν να είσθε στην προκυμαία της Σμύρνης; Δεν το περιμένατε ότι η υπουργάρα ο Μαυραγάνης θα σας έψεγε και γι’ αυτό;
Το θέμα των ημερών λοιπόν η ανοργανωσιά μίας δημόσιας επιχείρησης. Χωρίς σχέδιο, χωρίς πρόγραμμα υποτίθεται πως εκσυγχρονιζόμεθα και πατάσσουμε τη ρεμούλα. Και ο λαός απλώς παραπονείται για την ταλαιπωρία. Μετά το ξεχνάει και αρχίζει το γνωστό τροπάριο «Την ψήφο μου για ένα επίδομα». Ένας λαός κοινωνικώς μερισματούχος, επιδοματούχος, συνταξιούχος από τα 45 που τώρα χαίρεται, επειδή θα κουρέψουν και τα δάνεια που πήρε από την Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας, που δεν αντιδρά καθώς κόβουν τη σύνταξη στις χήρες, που αγωνίζεται ακόμη για αναγνώριση πλασματικών χρόνων ασφάλισης. Από πού θα βγουν όλα αυτά τα λεφτά; Όχι από τη λίστα Lagarde, αλλά από την υπερφορολόγηση των ίδιων. Τσιμουδιά για παιδεία και υγεία. Και διερωτώνται εν μέσω αυτού το ζόφου τα συνασπιστήρια:









