Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Ο Παύλος Μπακογιάννης, βουλευτής της ΝΔ - και επί θυγατρί γαμβρός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος αδυνατούσε να σχηματίσει κυβέρνηση παρά τις 3 συνεχόμενες εκλογικές νίκες, επειδή το ΜΠΑΤΣΟΚ είχε φροντίσει προς τούτο με εκλογοσυστηματομαγειρέματα, όπως ακριβώς επιχειρεί σήμερα ο ΣΦΥΡΙΖΑΣ – προωθούσε την ιδέα του ιστορικού συμβιβασμού που θα έβαζε στο ντουλάπι της ιστορίας τον διχασμό, τον εμφύλιο κ.λπ., ώστε να μην μπορεί κανείς πια να μιλάει για Μελιγαλά, για τον παππού τον ΕΑΜίτη που καραδοκούσε με το ντουφέκι να «καθαρίσει» μοναρχοφασίστες, ώστε να μπορεί ο εγγονός  σήμερα να διορίζεται στο Πρυτανείο, για Γράμμο και Βίτσι, για το τρίκυκλο του Κοτζαμάνη  κ.λπ.

Κάποιους δεν βόλευε η  προοπτική αυτή. Γιατί να μονιάσουν οι Έλληνες; Έτσι, ο Μπακογιάννης κατηγορήθηκε, δικάστηκε, καταδικάστηκε εις θάνατον και εκτελέστηκε από την «επαναστατική» [λέμε και καμμιά μ…] σπείρα 17Ν. Ένοχος ο Παύλος Μπακογιάννης για το θανάσιμο αυτό αμάρτημα, όπως μας ενημέρωσε, εμμέσως πλην σαφώς, ο Έκτωρ.

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Την 14.07.1992 έχασε τη ζωή του ο Θάνος Αξαρλιάν από δολοφονική επίθεση της 17Ν, βραχίονος μυστικών υπηρεσιών, που είχε στόχο τον τότε υπουργό Οικονομικών Ι. Παλαιοκρασσά. Η εγκληματική  οργάνωση απεκάλεσε τη δολοφονία  του «παράπλευρη απώλεια».   

26 χρόνια μετά αρκετοί αναρωτηθήκαμε, γιατί έχουμε ξεχάσει τον Θάνο, αλλά κάθε Δεκέμβρη θυμόμαστε τον Αλέξη που δολοφονήθηκε από ανεγκέφαλο αστυνομικό. Γιατί υπάρχουν τόσοι και τόσοι που μας θυμίζουν τον άδικο χαμό τού Αλέξη και διοργανώνουν πορείες στη μνήμη του, αλλά κανείς δεν διοργανώνει πορείες κάθε Ιούλιο για τον χαμό του Θάνου.

«Η Κάσος παλεύει μόνη της αυτή την στιγμή», δήλωσε στους δημοσιογράφους η δήμαρχος Κάσου κα Μαρία Τσανάκη εκφράζοντας την απογοήτευσή της για την εγκατάλειψη που βιώνει η Κάσος τα τελευταία χρόνια.

Η κα Τσανάκη, παρέστη στην συνεδρίαση του Δημοτικού Λιμενικού Ταμείου προκειμένου να ενημερωθεί για την πορεία του έργου του λιμανιού της Κάσου. «Η Κάσος είναι ένα ακριτικό νησί. Περνάμε μια πολύ δύσκολη εποχή και πρέπει όλοι να βοηθήσουν τα ακριτικά νησιά να παραμείνουν ζωντανά. Δυστυχώς, οι γραφειοκρατικές διατάξεις και οι συνθήκες που επικρατούν δεν βοηθούν προς αυτή την κατεύθυνση. Αυτή την περίοδο, η Κάσος "παλεύει" μόνη της. Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σε εκτέλεση έργων για να κρατήσουμε τον κόσμο που έχει απομείνει στο νησί. Φανταστείτε ότι πριν το Ολοκαύτωμα της Κάσου, οι κάτοικοι ήταν περίπου 12.000 όταν η Αθήνα είχε 6.000.

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Υπάρχουν άνθρωποι που δίνονται ψυχή τε και σώματι σ' αυτό που οι ίδιοι έχουν αναγάγει σαν σκοπό της ζωής τους. Που αδιαφορούν για τα χρήματα, για την εμφάνισή τους, για την ίδια τους την υγεία πολλές φορές. Και υπάρχουν και οι άλλοι, αυτοί που εκμεταλλεύονται τους ρομαντικούς αυτούς "Δον Κιχώτες" για να εισπράξουν τίτλους, αξιώματα και χρήματα. Η ιστορία αυτή επαναλαμβάνεται καθημερινώς, ενώ ο Γιάννης Πουλόπουλος δεν θα μπορούσε, δυστυχώς, να αποτελέσει εξαίρεση.  

Τον γνώρισα τον Δεκέμβριο του 2015 στον τόπο της θυσίας του, να περιθάλπει και να ταίζει τα τραυματισμένα και ανάπηρα, πολλές φορές, ζώα που κατέληγαν στις προβληματικές εγκαταστάσεις του "Κέντρου Περίθαλψης Αγρίων Ζώων" της Αίγινας, και είχα μείνει άφωνος με την αυταπάρνησή του και το αφιλοκερδές ενδιαφέρον του για τους, πτερωτούς κυρίως, φιλοξενούμενούς του https://www.youtube.com/watch?v=PykktEf_dEg&t=1s

Ο Κώστας Γεωργούλης είναι γέννημα θρέμα της Σίφνου. Ζει στον γραφικότερο ίσως οικισμό του όμορφου κυκλαδίτικου νησιού. Tο Κάστρο.

Εδώ και 29 χρόνια, όπως λέει ο ίδιος, περνάει τις ημέρες και τις νύχτες της ζωής του στο μπαράκι που έχει δημιουργήσει, με τις φωτογραφίες του Φιντέλ Κάστρο, του Τσε Γκουεβάρα και τη σημαία της Κούβας να καλύπτουν τους τοίχους, μαζί με συνθήματα και ετερόκλητα αντικείμενα επανάστασης. Στοίβες τα άδεια μπουκάλια Havana Club μέσα σε καρότσια μεταφοράς οικοδομικών υλικών, ξένα χαρτονομίσματα, υπογραφές και σχόλια πελατών, δημοσιεύματα του ξένου τύπου και μια κατακόκκινη τουαλέττα συμπληρώνουν το σκηνικό.