Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Καθημερινά αντιμετωπίζω πρόβλημα επικοινωνίας με τους συμπατριώτες μου. Δεν είναι λίγες οι φορές που προσπαθώ να καταλάβω τί ακριβώς ήθελε να μου πει ο συνομιλητής μου ανασυντάσσοντας τις προτάσεις του, ώστε να βγάζουν νόημα. Με ενοχλεί αφάνταστα αυτή η διαδικασία, αφού προκαλεί απώλεια χρόνου, καθώς αναγκάζομαι να αναπαράγω τον λόγο του, για να μου επιβεβαιώσει ότι ήθελε να πει αυτό που κατάλαβα ή κάτι άλλο. Και δυστυχώς τις περισσότερες φορές έχω καταλάβει άλλο πράγμα. Ίσως και να φταίω εγώ που έχω παιδιόθεν τη συνήθεια να βάζω πρώτα το υποκείμενο, μετά το ρήμα και στο τέλος το αντικείμενο.  

Εκείνο που με τρελλαίνει, όμως, είναι να ακούω τους παρουσιαστές στην τηλεόραση ή στο ραδιόφωνο να πετάνε τις μεγαλύτερες κοτσάνες με απόλυτη φυσικότητα. Ο ένας λέει ότι το Λιμενικό «περισυνελέγει» τους ναυαγούς. Ο άλλος δίνει την προσταγή «υπέγραψε», «επέλεξε», «αντέγραψε». Η υπουργός Εργασίας δήλωσε ότι κάτι τέτοιο «δεν είχε διασχίσει ποτέ το μυαλό της». Τί παράδειγμα να πάρουν οι νέοι που τους ακούνε;

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Στον πρώτο όροφο του Πταισματοδικείου Αθηνών, και συγκεκριμένα στο φωτοτυπικό εργαστήρι του Σπύρου Σπυρόπουλου, είναι κάθε μέρα γιορτή! Οι πελάτες - δικηγόροι, κατήγοροι και κατηγορούμενοι στην πλειοψηφία τους - συνωστίζονται στην είσοδο του φωτοτυπικού εργαστηρίου και απολαμβάνουν τις κινήσεις του Σπύρου ο οποίος βρίσκεται σε μια διαρκή μάχη με το μηχάνημα σε μια προσπάθεια να το νικήσει με τις κινήσεις των χεριών του, τα οποία περισσότερο μοιάζουν με τα χέρια ενός ρομπότ που κινούνται με απίστευτη ταχύτητα και ακρίβεια! Και δεν το νικάει απλώς το μηχάνημα. Το κατατροπώνει!

Mε μελανά χρώματα περιγράφει την κατάσταση στην Ελλάδα της κρίσης η εφημερίδα Die Zeit που μιλά για φτώχεια, άστεγους και πολίτες που δεν έχουν ένα πιάτο φαΐ.

“Η ελληνική οικονομία ανακάμπτει, πολλοί πολίτες όμως δεν μπορούν να διασφαλίσουν ένα πιάτο φαγητό, γράφει η εφημερίδα σε αναταπόκρισή της από την Αθήνα με τίτλο «Φτώχεια παρά την ανάπτυξη».

Η γερμανική εφημερίδα, σύμφωνα με τη Deutsche Welle, αναφέρεται στον ιστότοπό της αναλυτικά στο φιλανθρωπικό έργο του αυστριακού Έρβιν Σριμφ, ο οποίος ίδρυσε τον σύλλογο «Βοήθεια για την Ελλάδα» και μεταφέρει όσο συχνότερα μπορεί από την Αυστρία με βαν, από φάρμακα και παιδικές τροφές μέχρι πάνες και ιατρικά μηχανήματα.

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Είναι γεγονός. Στη δημοκρατική, προοδευτική, μη ομοφοβική, αντιρατσιστική Γαλλική Δημοκρατία, οι όροι πατέρας και μητέρα αποτελούν παρελθόν. Του λοιπού θα μιλάμε για Γονέα 1 και Γονέα 2.  Έτσι, με εντελώς δημοκρατικές διαδικασίες, οι οποίες έχουν τα στέρεα θεμέλιά τους στην επικράτηση της άποψης της πλειοψηφίας, το 5% του πληθυσμού επέβαλε την άποψή του στην πλειοψηφία του 95%. Απολύτως δημοκρατικά. Δεν έγινε δημοψήφισμα για κάτι τέτοιο, αφού, ως γνωστόν, δημοψηφίσματα προκηρύσσονται μόνον όταν ξέρουμε το αποτέλεσμα και αυτό μας βολεύει.

Γράφει, εμφανώς θυμωμένος, ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Έχω αφήσει μια εκκρεμότητα από το τελευταίο άρθρο μου για την όμορφη Χαλκίδα. Σας είχα υποσχθεί ότι θα σας διηγηθώ τον λόγο που με ανάγκασε έτσι ξαφνικά να πεταχτώ μέχρι την πριγκήπισσα του Ευβοϊκού. Ακούστε λοιπόν.

Πριν από δύο χρόνια συμπλήρωσα την ηλικία των 65 ετών και έπρεπε να ανανεώσω την άδεια οδήγησης αυτοκινήτου και μοτοσυκλέτας και την άδεια χειριστού ταχυπλόου. Για να ανανεώσω όμως τη δεύτερη έπρεπε πρώτα να ανανεώσω την πρώτη. Πέρασα λοιπόν με επιτυχία όλες τις ιατρικές εξετάσεις, εισέπραξα τα εύσημα από τους γιατρούς που με εξέτασαν, οι οποίοι μου έκαναν και τα σχετικά κομπλιμέντα, και πήρα το νέο έντυπο (καρτελάκι) της άδειας οδήγησης αυτοκινήτου και μοτοσυκλέτας.