Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Και η επικοινωνιακή  λαίλαπα συνεχίζει ακάθεκτη την πλύση εγκεφάλου. Ο πρωθυπουργός πετάχτηκε μέχρι το Παρίσι, όπου συνάντησε τον Πρόεδρο της Γαλλίας Μακρόν και ζήτησε να γίνουν γαλλικές επενδύσεις στη χώρα μας, η οποία, λέει, αλλάζει σελίδα. Επενδύσεις, επενδύσεις, επενδύσεις, επενδύσεις .. Σελίδες, σελίδες, σελίδες …..Μας έχετε ζαλίσει ρε φιλάρες με τις επενδύσεις και την αλλαγή σελίδας.  10 χρόνια τώρα το ίδιο βιολί. Του είπε κανείς του Μακρόν ότι με τα Μνημόνια σώσαμε τις γαλλικές τράπεζες, εξ ου και δικαιούμεθα κάποιο αντίδωρο;

Και άμα τη επιστροφή του εξ Εσπερίας έσπευσε ο Κούλης να επισκεφθεί το Μάτι, για να επιθεωρήσει ο ίδιος τον χώρο όπου είχαν σωρευθεί τόνοι καμένων δέντρων που μόλυναν το περιβάλλον. Τον χώρο που άδειασε με τη βοήθεια της ιδιωτικής  πρωτοβουλίας χωρίς να πληρώσει το Δημόσιο ούτε ένα ευρώ, όπως μας ενημέρωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Δηλαδή κάποιος ιδιώτης έβαλε τις μπουλντόζες του και τα φορτηγά του και επί ένα μήνα μετέφερε τα καμμένα δέντρα. Χωρίς αντάλλαγμα; Και το ονοματάκι του; Γιατί δεν μας το λέτε να τον συγχαρούμε και να τον ευχαριστήσουμε; Και πού τα μετέφερε τα καμμένα δέντρα; Κάπου, όπου δεν μολύνουν το περιβάλλον;

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Προ ημερών μου εδιηγείτο φίλος τις περιστατικό από πολυκατοικία στο Λουτράκι. Οι παραθερίζοντες ένοικοι παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους στην πυλωτή, όπου δεν υπάρχουν διακριτές και εξατομικευμένες θέσεις στάθμευσης. Είθισται, λοιπόν, να αφήνει καθένας ένα σημείωμα με το τηλέφωνό του, ώστε, αν εμποδίζει κάποιο άλλο αυτοκίνητο, να του τηλεφωνούν, για να κατέβει και να μετακινήσει το όχημά του. Η μόνη που αρνείται  να το πράξει είναι μία ένοικος, η οποία στις ευγενικές  παρακλήσεις των λοιπών ενοίκων απήντησε με περισσή θρασύτητα: «Είμαι εισαγγελεύς Εφετών και μη με ενοχλείτε». Δυστυχώς η ιδιότης τής κυρίας [τρόπος του λέγειν] εισαγγελέως δεν επέτρεψε στους λοιπούς να της απαντήσουν «χεστήκαμε» και να την αναφέρουν στον προϊστάμενο της Εισαγγελίας, όπου η κερία υπηρετεί. Διότι αναλογίζονται, τί θα μπορούσε να συμβεί, αν έπεφταν στα χέρια της. Έτσι, λοιπόν, η κακώς εννοούμενη συναδελφική αλληλεγγύη μεταξύ και των δικαστικών λειτουργών εκτρέφει τον ραγιαδισμό και διαιωνίζει την αυθάδεια οποιασδήποτε εξουσίας, από τον τελευταίο ανθυποκλητήρα μέχρι την τελευταία εισαγγελέα Εφετών.

Με αφορμή κάποιες βιντεο-αναρτήσεις στο φατσοβιβλίο, αλλά και κάποιες τηλεοπτικές εκπομπές, όπου χαριτωμένες δεσποινίδες και κυρίες επιδεικνύουν το χορευτικό ταλέντο τους στο ζεϊμπέκικο, θέλησα δια στόματος Διονύση Χαριτόπουλου να βάλω κάποια πράγματα στη θέση τους.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε πριν από πολλά χρόνια στην εφημερίδα «Τα Νέα» και το υπογράφει ο Διονύσης Χαριτόπουλος. Το προσυπογράφω σε όλη του την έκταση.

Ιωσήφ Παπαδόπουλος

Ο βαρύς θρήνος του μοναχικού αυτού χορού.

Είναι ένα κείμενο που αρχικά φαίνεται ότι μειώνει τις γυναίκες αφού λέει ότι «δεν πρέπει να χορεύουν ζειμπέκικο», ωστόσο επιχειρηματολογεί γιατί δεν πρέπει να χορεύουν τον μοναχικό αυτό χορό

Το ζεϊμπέκικο δύσκολα χορεύεται. Δεν έχει βήματα· είναι ιερατικός χορός με εσωτερική ένταση και νόημα που ο χορευτής οφείλει να το γνωρίζει και να το σέβεται. Είναι η σωματική έκφραση της ήττας. Η απελπισία της ζωής. Το ανεκπλήρωτο όνειρο. Είναι το «δεν τα βγάζω πέρα». Το κακό που βλέπεις να έρχεται. Το παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων.

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Η φωτιά στο χωριό Μακρυμάλλη της Εύβοιας με σοκάρισε και με ανάγκασε να τα παρατήσω όλα και να πεταχτώ χθεςμε το δίτροχο μέχρι τον τόπο της τραγωδίας. Πολλές οι νεανικές αναμνήσεις μου άλλωστε από την θερινή κατασκήνωση των Προκοπιέων την δεκαετία του ’60 στον καταπράσινο λόφο πάνω απ’ το χωριό.

Δεν ήξερα τι θα αντικρύσω φθάνοντας στο Μακρυμάλλη. Ήμουν πάντως τρομοκρατημένος στην ιδέα ότι τα πάντα μπορεί να είχαν γίνει παρανάλωμα της φωτιάς. Στις ειδήσεις βέβαια είχε ακουστεί ότι δεν υπάρχουν απώλειες σε ανθρώπινες ζωές ή καταστροφές κατοικιών. Αρκεί όμως άραγε αυτό;

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Ήθελα να γράψω για τη δήθεν επιτάχυνση της απονομής της Δικαιοσύνης, όπως φαίνεται από το ανωτέρω απόσπασμα, αλλά την προσοχή μου τράβηξε μία διάταξη του νέου ΠΚ, ο οποίος έχει κατακριθεί και από εμένα, αλλά κυρίως από πολλούς κατά πολύ αξιότερους εμού.

Αναρωτιόμουνα και στη συζήτηση που είχα με τον Ιωσήφ Παπαδόπουλο, γιατί ο οδηγός  που τελών εν μέθη σκότωσε το παιδάκι με το ποδήλατο, δεν διώκεται για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως [με ενδεχόμενο δόλο]. Και καθώς διάβαζα διατάξεις του νέου ΠΚ, στον οποίο έχουμε πέσει με τα μούτρα, λες και βρισκόμαστε στο τρίτο έτος της Νομικής, έπεσα πάνω σε τούτη: